ഭാഗം 14
വർഷങ്ങൾ കടന്നു പോയി. അങ്ങനെ പ്രതീക്ഷ നഷ്ടപ്പെട്ടു ജയിലിനുള്ളിൽ ഇരിക്കുകയാണ് മേഘനാഥൻ.
ആരോ ഇങ്ങോട്ടു വരുന്നുണ്ടല്ലോ?
ജയിലർ അല്ലേ അത്?
"ഇന്നുമുതൽ നിങ്ങൾ സ്വതന്ത്രനാണ് !"- ജെയിലറുടെ വാക്കുകൾ മേഘനാഥനെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി .
"ഞാൻ ... ഞാനിവിടെ വന്നിട്ട് അഞ്ചുവർഷമായോ?"
"ഇല്ല ! പക്ഷേ , യഥാർത്ഥ പ്രതിയെ കിട്ടി ! ഇൻകം ടാക്സുകാരാണ് അയാളെ കണ്ടെത്താൻ സഹായിച്ചത് !"
"ആരാണയാൾ ?"
"ഒരു തെരുവുഗുണ്ട ! കാഷ്യർ ആരും കാണാതെ ബാഗിൽ പണം ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചു അന്ന് വീട്ടിലേക്കു പോകുകയായിരുന്നു . പെട്ടെന്നാണ് ബസ്സുകാർ മിന്നൽപണിമുടക്ക് നടത്തിയത്. അങ്ങനെ രാത്രിയിൽ നടന്നുപോകുമ്പോൾ ആ ഗുണ്ട അവൻ്റെ മുഖത്തെ പരിഭ്രമവും കയ്യിലെ ബാഗ് നെഞ്ചോടു ചേർത്തുപിടിച്ചതും കണ്ടു ഭീഷണിപ്പെടുത്തി പണം കൈക്കലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു . മൽപ്പിടുത്തതിൽ കാഷ്യർ കൊല്ലപ്പെട്ടു ."
മേഘനാഥൻ സെല്ലിൽ നിന്നിറങ്ങി . അപ്പോൾത്തന്നെ അതാ പോലീസുകാരുടെ അകമ്പടിയോടെ ആരും പേടിച്ചു പോകുന്ന ഒരു രൂപം!
മേഘനാഥൻ പേടിച്ചു ഒരു തൂണിന്റെ പിന്നിൽ ഒളിച്ചു നിന്നു . അത് കണ്ടു ജെയ്‌ലർ ചിരിച്ചു . പുതിയ പ്രതി അഴിക്കുള്ളിൽ കേറിയെന്നു ഉറപ്പുവന്നപ്പോൾ അവൻ ജെയിലറുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.
"അയാൾ പെട്ടെന്ന് നഗരത്തിൽ കൊട്ടാരം പോലൊരു വീടുണ്ടാക്കിയതാണ് അയാൾക്കുതന്നെ വിനയായത് ! ഏതായാലും നിങ്ങൾക്ക് സന്തോഷമായി വീട്ടിൽ പോകാമല്ലോ ?"
"എന്നെ അറസ്റ്റ് ചെയ്ത അന്നുതന്നെ വീട് ജപ്തി ചെയ്തിരുന്നുവല്ലോ?
പിന്നെയെങ്ങനെ വീട്ടിൽ പോകും?"
"അത് നിങ്ങൾക്ക് തിരികെത്തരാനുള്ള ഉത്തരവായിട്ടുണ്ട്! ഇവിടെ നിന്ന് പോകുമ്പോൾ ആ കടലാസും കിട്ടും!"
അങ്ങനെ വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പ്രകാശം അവൻ്റെ കണ്ണിൽ വന്നുപതിച്ചു . അവൻ വീട്ടുമുറ്റത്തെത്തി . മുറ്റം മുഴുവൻ ഇലകൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എല്ലായിടത്തും മാറാലയും പൊടിയും !
അവൻ വീടിൻ്റെ പിറകിൽ പോയി ചൂലെടുത്തു തിരികെവന്നു . എല്ലാം വൃത്തിയാക്കിക്കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അർദ്ധരാത്രിയായി . ഭക്ഷണം കഴിക്കാതെ ആകെ തളർന്ന അവൻ വാതിലൊന്നും അടക്കാതെ സിറ്റൗട്ടിൽ വെറും നിലത്തു കിടന്നു . കണ്ണുകളെ നിദ്ര മാടിവിളിച്ചു . സമയം തൻ്റെ രഥചക്രത്തിന്റെ വേഗം കൂട്ടിയോ ?
നേരം വെളുത്തു. അവൻ എഴുന്നേറ്റു എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ നടന്നു . ലക്ഷ്മിയുടെ വീട് . ഗേറ്റ് തുറന്നു അവൻ ബെല്ലടിച്ചു . ഒരു ചെറിയ ആൺകുട്ടി വന്ന് വാതിൽ തുറന്നു .
"അമ്മേ , ഒരു പിച്ചക്കാരൻ വന്നിട്ടുണ്ട് !"
"മോൻ അവിടെ നിൽക്കേണ്ട ! വേഗം വാതിലടച്ചു ഇങ്ങോട്ടു പോര് !"-
വീട്ടിനുള്ളിൽ നിന്നും ലക്ഷ്മിയുടെ സ്വരം അവൻ കേട്ടു .
"എന്റെ ....മോൻ ..." അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ മന്ത്രിച്ചു .
പെട്ടെന്ന് ആ കുട്ടി അകത്തേക്ക് കേറി വാതിലടച്ചു . അവൻ തിരികേ നടന്നു . അപ്പോഴതാ ലക്ഷ്മിയുടെ അച്ഛൻ റോഡിൽ നിന്നും വീട്ടിലേക്കു വന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു . അവൻ കൈ നീട്ടി അയാളുടെ വഴി തടഞ്ഞു നിന്നു . അയാൾ മേഘനാഥന്റെ കൈ തട്ടിമാറ്റിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു :
"ഓ ! ലക്ഷ്മിയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാൻ വന്നതായിരിക്കും ! പണമില്ലാത്ത ആൾക്കാരെയൊന്നും സ്നേഹിക്കാൻ അവൾക്കും ഞങ്ങൾക്കും താല്പര്യമില്ല ! വേഗം പോകുന്നതാണ് നിനക്ക് നല്ലത് !"
"എനിക്കെന്റെ മോനെയെങ്കിലും ശരിക്കൊന്നു കാണണം !"
"പോ , പിച്ചക്കാരാ ! അത് നിന്റെ മോനൊന്നുമല്ല !"
"ഞാൻ ജെയിലിൽ പോകുമ്പോൾ അവൾ ഗർഭിണിയായിരുന്നു !"
"അതേ ! നിന്റെ മോൻ തന്നെയാണ് ! പക്ഷേ , അവൻ ഒരു പിച്ചക്കാരന്റെ മകനായി വളരാൻ നീ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവോ ?"
"ഇല്ല !"
"എങ്കിൽ നീ തിരിച്ചു പോ !"
വാടിയ മുഖവുമായി മേഘനാഥൻ തിരികെ നടന്നു . ഈ ലോകത്തു പണമുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ ആരും സ്നേഹിക്കപ്പെടുകയുള്ളൂ ! അല്ലാത്തവർക്കും ജീവിക്കേണ്ടേ ? ഒരിക്കൽ ജീവൻ കവർന്നതും ജീവിതം നൽകിയതും വെള്ളച്ചാട്ടമാണ് . പ്രകൃതി എന്ന മാതാവ് അവനെ ആശ്വസിപ്പിക്കുമോ?
